İslam devletlerinde idari, mali, askeri meselelerin ve her türlü davaların görüşülüp gerekli hükümlerin verildiği toplantı ve toplanılan yer , “Divan”… Kurumsal bir aile meclisi, “Divan”… Eleştirilerin de, övgülerin de demokratik bir ortamda, saygı çerçevesinde sunulduğu, özünde o kurumun ilerlemesi ve kalkınmasının hedef alındığı bir temaşaya çıkma, “Divan”…

Babacık, savaşçı bir ruh – Atilla- işe yatkınlığı ile, –Olçum- bir duruş ile dikildi karşımıza 16 Nisan Günü. Sendikal mücadelenin onuru, dilinden dökülen her seçkin kelime ile, bütün gönüldaşların gönlünde yer buldu şüphesiz… 1992 yılında, Çağın Soylusu’nun “Dava”  haykırışı, kulağında ve kulağımızda belli ki, o ilk günkü heyecanla yankılanmaya devam ediyordu…

Sonra, teşkilatın dokumacısı çıktı sahneye.  “Ramazan” Bayramının erken habercisi gibiydi sanki. Sakarya teşkilatımızın kıyısında olduğu “5000 Üye” hedefinin, bu yiğitin gözlerinde de “Can” bulduğu belliydi. Ancak,  “Çakırcı”, “Yalçın” padişahın yanında, ava giden avcı gibiydi… Avcı takımına, yani bizlere, girilecek daha çok gönülün varlığını haber veriyordu.

16 Nisan Cumartesi Günü, Sakarya Eğitim-Bir-Sen ailesi olarak muazzam bir sınav verdik. Değerli İlçe Yönetimlerimiz, Şube Kadın Kolları Yönetimimiz ve 2 No’lu Şube Yönetimimiz ile birlikte sendikal bir “Aile” portresi çizmek ve bu portrenin altını Genel Merkez Yöneticilerimiz ile birlikte imzalamak herhalde takdire şayan bir duruş olsa gerek…

Bizler inandık! İçimizdeki çoklukta bir olmaya inandık! Kavga etmeye değil, kavgayı yenmeye inandık! Toprağı çoraklaştırmaya değil, “Mengen”  ekmeye inandık! Özendik, akıllandık, aslan gibi başı dik olmaya adandık. Taş olmaya değil, taşları kıran su olalım dedik. Camiamıza karanlık değil, “Kün” doğurmaya geldik.

Varsın sert essin rüzgarlar, varsın savursun gemimizi dalgalar, varsın olsun sağımızda-solumuzda prangalar… Biz tüm teşkilatımızla; doğusuyla, batısıyla, kuzeyiyle, güneyiyle, yürekleri sarmaya talibiz. Biz Eğitim-Bir-Seniz!